Okinawa jest główną wyspą archipelagu Ryukyu, leżącą pomiędzy Chinami, Japonią i Tajwanem. Takie położenie geograficzne sprawiło, że przez Okinawę i inne wyspy średniowiecznego królestwa Ryukyu przetaczała się fala kupców podróżujących drogą morską. Oni też byli podstawą ożywionej wymiany kulturowej, jaka następowała pomiędzy ludnością okinawską a innymi narodami. Na Okinawie istniały tamtejsze sposoby walki wręcz nazywane to-te. Sensei Shohin Nagamine w swojej książce „The essence of okinawan karate-do” pisze – Przybywający kupcy, czy też wędrowni nauczyciele, przywozili z kontynentu chińskiego odmiany walk, które mieszały się miejscowymi systemami ukazując niebywałą skuteczności. W 1609 roku japoński wojowniczy klan Satsuma najechał i podbił Okinawę. Podtrzymał on istniejący już edykt o rozbrojeniu w prowadzony przez króla Ryukyu – Sho Hashi’ego. Królowi zależało na uniknięciu wewnętrznych między klanowych wojen domowych, jednak w obliczu najeźdźcy zakaz ten nabrał zupełnie innego znaczenia. Edykt zabraniał posiadania jakiejkolwiek broni w domostwach i uprawiania jakichkolwiek sztuk wojennych, nakazywał całkowite podporządkowanie się najeźdźcy. Dochodziło do paradoksów w uciążliwości życia codziennego. Okinawańczycy, naród utrzymujący się z rybołówstwa i uprawiania ryżu bywał niejednokrotnie upokarzany. Przykładem może być fakt, że często na całą wieś przypadał tylko jeden metalowy nóż do oprawiania ryb przymocowany łańcuchem do studni na środki wsi. Takie traktowanie spowodowało pogłębienie nienawiści. Podjęto potajemne uprawianie sztuk wojennych, z wykorzystaniem przedmiotów codziennego użytku, na przykład cep do młócenia ryżu stał się skuteczną bronią o potężnym rażeniu – nun-chaku, korba do obracania żarnami była używana do walki z uzbrojonym w miecz samurajem – tonfa, itp.
Okinawańczycy dokonali jednak niemożliwego-wypracowali system zakładający „chimei tekki”, co znaczyło „zabić pojedynczym ciosem”. Fenomen tak pojmowanego celu treningowego polegał na tym, że adept musiał wykazać skrajną determinację swych działań, które dla utrzymania precyzji musiały być przeprowadzone przy maksymalnej koncentracji umysłu – często jedyną szansą zadania śmiertelnego ciosu było trafienie końcem palca we wrażliwy punkt ciała. Takie wymogi narzuciły na mistrzów karate konieczność studiowania tajników ludzkiego ciała dla poznania wrażliwych miejsc, medytacji dla wyciszania umysłu i opanowywania strachu oraz technik oddechowych dla zwiększania efektu ciosu. Powyższe warunki ukształtowały sztukę karate taką, jaką dzisiaj możemy podziwiać: precyzyjną, finezyjną w ruchach, gwałtowną jak huragan, cichą i skromną w umyśle, zdeterminowaną na wszystko.
Sztukę walki „Okinawa te” podzielono na trzy główne style:
- „Shuri–te” cechowało się twardymi technikami i było nastawione na atak. Nazwa tego stylu wywodzi się od miasta Shuri.
- „Tomari–te” ukształtowane pod wpływem zarówno twardych jak i miękkich technik Kempo.
- „Naha–te” odzwierciedla miękkie techniki Kempo oraz kontrolę oddechu i „ki”. Styl ten nastawiony jest na techniki obronne, włączając w to rzuty, chwyty i bloki. Głównym założycielem tego stylu był sensei Kanryo Higaonna.
Sensei Kanryo Higaonna
Urodził się w Naha na Okinawie. W wieku 14 lat zaczął ćwiczyć Chińskie kempo. Po kilkunastu latach treningów Kanryo udaje się do Fuzhou i zostaje uczniem Ryu Ryuko ucząc się stylu Białego Żurawia. Ryu Ryuko był mistrzem południowego Shaolin. Z tego okresu pochodzą ćwiczone do dziś kata: Sanchin, Saifa, Seiyunchin, Shisochin, Sanseru, Sepai, Kururunfa, Sesan i Sunparinpei. Higaonna w Chinach przebywał kilkanaście lat. Nazwano go „Aschi no Higaonna” z powodu bardzo silnych nóg. Sanchin kata oraz ćwiczenia Hojo Undo stanowiły fundament treningu. Po powrocie na Okinawę Higaonna uczył sztuki walki w szkołach publicznych jak i również udzielał lekcji prywatnych. Głównymi jego uczniami był: Taizo Tabara, Reishu Sakima, Chogi Yoshimura, Soke Ura, Juhatsu Kyoda, Seibun Nakamoto, Seko Higa, Kenwa Mabuni i Chojun Miyagi. Ten ostatni stał się spadkobiercą, tylko jemu przekazał całość swej wiedzy, ucząc go aż do swej śmierci.
Sensei Chojun Miyagi
Urodził się 25 kwietnia w Higashi Machi – Naha. Gdy miał 11 lat matka zaprowadziła go do mistrza karate Ryuko Aragaki. W wieku 14 lat został uczniem Kanryo Higaonna. Po śmierci swego nauczyciela pojechał do Fuzhou, gdzie spotkał starego ucznia Ryu Ryuko i odnalazł miejsce, które stało się Dojo mistrza. Po powrocie z Chin zaczął nauczać karate. W 1940 r. wprowadził do karate kata Gekisai Dai Ichi i Ni. Wcześniej, jako wynik jego studiów nad kata Rokkishu ze stylu Białego Żurawia, powstało kata Tensho. Jest on także autorem zmiany kata Sanchin. W 1926r. Chojun Miyagi założył klub karate Kenkyo. W klubie tym oprócz niego uczyli tacy mistrzowie jak: Kenwa Mabuni oraz Choki Motobu i Chomo Hanashiro. Chojun Miyagi całą wiedzę o Goju-Ryu chciał przekazać swojemu najbardziej pojętemu uczniowi Jin’an Shinzato, ale ten zginął podczas wojny. I tak następcą i sukcesorem stylu został An’ichi Miyagi.
Sensei An’ichi Miyagi
Urodził się 9 lutego 1931r. w Naha. 1 lutego 1948r. mając 17 lat rozpoczął treningi w ogrodowym Dojo Chojun Miyagi. Uczył się nie tylko technik Goju-Ryu, ale też historii sztuki walki. Mistrz poddawał go wielu próbom, obserwując jego osobowość. Sensei An’ichi Miyagi ciągle ćwiczy i naucza karate. 1979r. został wybrany na honorowego przewodniczącego IOGKF. Miał tylko jednego prawdziwego ucznia, któremu mógł przekazać całą wiedzę. Jest nim Morio Higaonna. Sensei An’ichi Miyagi zmarł 28 kwietnia 2009r.
Sensei Morio Higaonna
urodził się 25 grudnia 1938r. w Naha – stolicy Okinawy. W wieku 14 lat zaczął treningi za namową ojca, który ćwiczył Shorin-ryu. Rok później trenował pod kierunkiem przyjaciela ojca Tsunetaka Shimabukuro. Jednak sensei Shimabukuro trenował także Goju-Ryu w ogrodowym Dojo Chojuna Miyagi, a ten zachęcił młodego Higaonnę do rozpoczęcia tam treningów. W wieku 16 lat zaczął poważne treningi u An’ichi Miyagi najbardziej wyuczonego i oddanego ucznia, szkolonego przez samego założyciela Okinawa Goju-Ryu Mistrza Chojun Miyagi. Podczas trwających wiele godzin ciężkich treningów, w których uczestniczył z wielkim zaangażowaniem, rzadkim nawet dla największych mistrzów, Mistrz Higaonna szybko zdał sobie sprawę, że jest jednym z najlepszych karateków na Wyspach Japońskich. W 1960 r. w wieku 22 lat Morio Higaonna przeprowadził się do Tokio, Centrum Japonii, aby studiować na Uniwersytecie Takushoku. Poproszono go aby uczył karate w tokijskiej Yoyogi dojo, gdzie bardzo szybko przyciągnął ogromną liczbę swoich naśladowców.Czasami uczył do 1000 uczniów dziennie, którzy zjeżdżali z całego świata by trenować. W rezultacie w 1979 roku powstało IOGKF. Trening był zawsze głównym celem w życiu Mistrza Higaonna. Nigdy nie szukał rozgłosu, a reputacja którą zyskał jest po prostu rezultatem jego niesamowitych umiejętności sztuki karate. We wrześniu 2007roku z rąk Sensei Anichi Miyagi odebrał certyfikat na 10 Dan oraz certyfikat potwierdzenie kontynuacji przekazu nauk Sensei Chojun Miyagi. Podczas ceremonii obecny był także Sensei Shuichi Aragaki. W 2012 roku podczas World Budo Sai na zebraniu instruktorów Higaonna sensei powierzył kierowanie organizacją IOGKF Sensei Tetsuji Nakamura.
W 2022 roku w organizacji doszło do wewnętrznych nieporozumień, które doprowadziły do rozłamu organizacji. Higaonna Sensei utworzył nową organizację, TOGKF -Tradycional Okinawa Goju-Ryu Karate Do Federation. Sensei został głównym instruktorem TOGKF i Honbu Dojo. Główna kwatera techniczna TOGKF pozostała na Okinawie. Oprócz treningu fizycznego zajmuje się również badaniami, zorganizował i przeprowadził kilka podróży naukowych do Chin i innych krajów, napisał cztery książki o karate i książkę z opowieściami o okinawskim karate. W tym celu nakręcił kilka filmów szkoleniowych i płyt DVD.
Higaonna Sensei obecnie naucza wyłącznie w Higaonna Dojo na Okinawie.
Goju-Ryu w Polsce
Okinawan Goju-Ryu Karate-Do jest oficjalnie uprawiane w Polsce od 1989 roku. Wprowadził go do naszego kraju Sensei Ryszard Szczepański. Pełnił on funkcje głównego instruktora odpowiedzialnego za rozwój tego stylu do września 2003r.