Wspaniałe ideały i niezwykłe umiejętności okinawskich mistrzów fascynują nas wszystkich. Wszystko to zawdzięczamy jednemu słowu ”Karate” sztuce walki, która w skuteczny sposób wykorzystuje możliwości ludzkiego ciała, gdzie poprzez długi i mozolny trening ludzkie ciało staje się bronią, którą skutecznie można wykorzystać w walce z agresorem. Jednak nim do tego dojdzie nasze ciało i umysł musi przejść długotrwałą przemianę. Trening karate ma określoną strukturę, rozpoczyna i kończy się ceremonią, podczas której jest miejsce na krótką medytację. Po ceremonii rozpoczyna się trening, który można podzielić na kilka formalnych części, które omówię poniżej:

• Junbi Undo – jest to zestaw ćwiczeń rozciągających i wzmacniających mający na celu przygotowanie organizmu do wzmożonego wysiłku podczas treningu. Zestaw opracowany przez Sensei Chojun Miyagi. Trwa od 20 do 30 minut. Rozpoczyna się od ćwiczeń palców stóp a następnie obejmuje wszystkie grupy mięśniowe kończąc na mięśniach karku i szyi. Celem, jaki przyświecał twórcy Goju-Ryu było takie dobranie ćwiczeń, aby oprócz funkcji rozgrzewającej spełniały również rolę wzmacniającą.
• KIHON – z jeżyka japońskiego oznacza podstawy. Kihon to samodzielne, wielokrotne powtarzanie technik ręcznych i nożnych w formie bloków, uderzeń i kopnięć. Celem tych ćwiczeń jest doprowadzenie do perfekcji ruchów i kontroli nad własnym ciałem.  W technice karate siła ciosu zależy od perfekcji skoncentrowania siły mięśni i szybkości, z jaką cios jest skierowany w określony punkt. Szybkość skraca czas potrzebny do zadania ciosu. Sama siła fizyczna nie zapewnia ćwiczącemu sukcesu w karate. Umiejętność użycia siły i szybkości to bardzo istotne czynniki w praktykowaniu karate. W technikach tej sztuki walki zasadniczym elementem jest przenoszenie siły poprzez ciało, aż do celu, używając i koordynując silę dużych, mocnych, ale powolnych mięśni, z działaniem mięśni słabszych, ale relatywnie szybkich. Koordynacja ta jest najistotniejsza w momencie kontaktu.
  W trakcie wykonywania technik karate wyodrębniono kilka rodzajów oddychania, wśród których, obok nogare, posiadającego właściwości uspokajające i tonizujące, występuje specyficzny rodzaj oddechu respirującego ibuki. Ćwiczenie to może być użyte do przywrócenia normalnego oddychania np. po otrzymaniu zbyt mocnego uderzenia w splot słoneczny, jest to, więc specjalny rodzaj autokatsu (reanimacji bez pomocy osoby drugiej). Niektórzy mistrzowie twierdzili, że największą silę uderzenia uzyskuje się w momencie wyrzuceniu z siebie ponad połowy pojemności powietrza. Znają tę zasadę doskonale ciężarowcy, oszczepnicy czy dyskobole. W karate przykładem właściwego użycia kontrolowanego oddechu jest Kiai. Kiai jest okrzykiem wychodzącym z dolnej partii brzucha. Krzyk ten powoduje zwiększenie pewności siebie oraz poprawia skuteczność techniki.
• KATA – to seria skoordynowanych ruchów, wykonywanych w ściśle ustalonej kolejności i określonym rytmie. Kata wyobraża walkę z kilkoma przeciwnikami. Zawiera bloki i ataki ćwiczone w różne strony w zmiennym rytmie. Kata pozwala samodzielnie doskonalić techniki poznane w kihonie. Ćwiczenie kata pozwala opanować wykonywanie wielu technik zbliżonych do technik używanych w realnej walce. Uczy wytrwałości i precyzji, rozwija kondycję i koordynację ruchową. Wielu mistrzów karate określa kata mianem esencji karate. Kata zawierają w sobie historyczny przekaz o technikach karate
• KAKIE – z języka chińskiego oznacza ”pchające dłonie”. Uczą walki w bardzo bliskim dystansie. Ćwiczenia te zawierają dużą różnorodność technik ręcznych, rzutów, duszeń, ucisków na naczynia krwionośne, a szczególności uczą zakładać dźwignie na stawy. Opierają się o ćwiczenia gimnastyki zdrowotnej, sanchin kata, posiadają techniczną obfitość w bunkai kumite oraz siłę i dynamikę z iri kumi. W normalnym walce najważniejsze są oczy. Od nich zależy gotowość i reakcja na atak przeciwnika. Jednakże, w walce w bliskim kontakcie, aby wyczuć ruchy przeciwnika szczególnie ważny jest dotyk.” Dziś wiele z tych ćwiczeń istnieje i jest praktykowanych w sztukach walki Południowych Chin i Okinawy. Dobrym przykładem są tuishou („pchające ręce”) w Taijiquan oraz chishou w Yongchun quan a w Okinawa Goju-Ryu przedstawione KAKIE.
• Kumite – z japońskiego oznacza „walka”. Jest to najtrudniejsza forma treningu, gdyż wymaga od karateki skupienia i uwagi na wielu elementach np. obserwacji ruchu  przeciwnika, wykonania  obrony i kontr-ataku, zachowania odpowiedniego dystansu. W kumite techniki podstawowe nabierają konkretnego sensu. Poprawność i sumienność ich wykonania stanowi podstawę kumite.  Dziś kumite sprowadzone jest do walki sportowej i ćwiczone jest według zasad i regulaminów. Karatecy stosują ochraniacze.  Ataki wykonywane są na 3 strefy: gedan, chudan i jodan. W walce sportowej zakazane są ataki na oczy, szyję, kręgosłup, krocze i stawy kolanowe. Nie należy jednak zapominać, że faktyczna umiejętność walki polega na umiejętności jej skutecznego prowadzenia w obliczu realnego zagrożenia.
• Hojo Undo – jest zestawem ćwiczeń wzmacniających (utwardzających, wzmacniających siłę i wytrzymałość) Wykonyje się go przy użyciu tradycyjnych przyrządów indywidualnie lub z partnerem. Trening hojo undo z powodzeniem zastępuje ćwiczenia na siłowni.

Całość to perfekcyjnie logiczny system, wymagający od ćwiczących perfekcji, dając w zamian nieocenione walory zdrowotne.

Okinawa Goju-Ryu to styl, który można ćwiczyć w każdym wieku i przez całe życie, który poprzez przekazywanie wartości może stać się sposobem na życie.

Karate tak rozumiane to rozwój osobowości człowieka, to inwestycja w siebie samego na długie lata.